Profesor zaniemógł, dziewczęta poszły na Mszę dziecięcą, a ja - na szybciora do Chudowa.
Sporo rowerzystów, parę razy minimalna mżawka i upierdliwy wiatr. W plecy wiał miedzy Bujakowem i Chudowem, piękna prędkość powyżej 40 km/h, ale powrót z Chudowa przez Paniowy i Mokre to wmordęwind. Z Sośniej Góry 60 km/h, a jak się okazało, z tyłu nie miałem najmniejszej zębatki - jest szansa na poprawę.



PS. A po południu pierwsze rowerowanie mojego dwulatka :)

Julka ma dziś swoje 2 urodziny, wziąłem sobie wolne. Dziewczyny poszły rano do MBP Mikołów na imprezę dla dzieciaczków, ja natomiast...
Szosówka, minimalny zestaw "gratów", mapa złożona na pół w foliowym woreczku na plecach - i rura.
Przez Retę Śmiłowicką do Mokrego, potem przez Bujaków do Ornontowic. W Ornontowicach, jak i zresztą w kolejnych miejscowościach, byłem świadomie po raz pierwszy. Od żonki dostałem mapę Powiatu Mikołowskiego, dostępną online i początkowo myślałem, że sobie pojeżdżę po Ornontowickich szlakach rowerowych, szybko jednak zrezygnowałem, bo są to jakieś polne ścieżyny. Z Ornontowic do Gierałtowic a potem do Przyszowic, gdzie odkryłem Pałac Raczków. Dalej ul. Topolową do Chudowa, po drodze ślady podtopień i worki z piaskiem. Na Zamku w Chudowie chwila przerwy, zimne Karmi, Bambino na patyku, sielanka. Do domu znaną mi trasą przez Paniowy i Mokre.
Jazda na szosówce daje mi niesamowitą radość, uczucie lekkości i szybkości.


Urząd Gminy w Gierałtowicach


Pałac Raczków w Przyszowicach


Zamek w Chudowie


Kościół św. Apostołów Piotra i Pawła w Paniowach


Prezent dla Juleczki (ale cicho sza, jeszcze o nim nie wie)

Wolna sobota, do tego słoneczna, cud nad cudami. Postanowiłem go wykorzystać, wybrałem się przez Ligotę Akademiki do Parku Kościuszki. Pierwszy przystanek zrobiłem sobie przy Grocie Lourdzkiej przy Bazylice w Panewnikach, gdzie trwały przygotowania do czegoś zwanego "świętem Kwitnących Głogów". Po drodze mijałem Brynów, droga zamknięta, pompowanie...
Z Parku Kościuszki planowałem wyskoczyć na 3 Stawy, muszę rozpracować jakąś lepszą drogę bo jeżdżę tak jak autem, przez Ceglaną, spory ruch którego nie lubię. Na 3 Stawach masę ludzi cieszących się pięknym słońcem, na głównej "drodze" zamkniętej oczywiście dla samochodów wytyczono pasy dla ruchu rowerzystów i rolkarzy. Tych ostatnich tłumy, m.in. ścigałem się z jednym panem na oko 50-letnim, udało mi się go wyprzedzić kiedy licznik przekroczył 37 km/h.
Początkowo myślałem, że na 3 Stawach zakończę wycieczkę i wrócę do domu, ale było tak fajnie, że postanowiłem przedłużyć nieco trasę.
Pojechałem do końca 3 Stawów z myślą, żeby zbadać gdzież to ostatnio się pogubiłem. Przejechałem pod Aleją Murckowską, i zauważyłem ścieżkę rowerową prowadzącą w las, obok drogowskaz "Porcelana Śląska". Jadąc żółtą trasą rowerową nie znalazłem co prawda żadnej porcelany, za to zgubiłem szlak :). Oznakowanie typowo polskie, to znaczy dupiate, dotarłem do kilku leśnych skrzyżowań, i zero drogowskazów. Trochę na czuja, trochę wspierany nawigacją, ostatecznie mając koniec języka za przewodnika dotarłem nad Staw Upadowy, gdzie poza masą wędkarzy spotkałem rodzinkę łabędzi.
Dalej żółtym, tym razem dobrze oznaczonym, szlakiem dotarłem pod Szyb Wilson, okolice już mi znane. Stamtąd do Nikiszowca, ładnie, ale mieszkańcy (tzw. autochtoni) nie wyglądają zbyt przyjaźnie. W kierunku Giszowca udałem się nieznanym mi szlakiem niebieskim rowerowym. Po dotarciu nad Bolinę trasa stała się znajoma, tylko że nagle piękny słoneczny dzień gdzieś znikł, zastąpiony granatowymi chmurami i odległymi grzmotami. Walcząc z porywistym wiatrem dotarłem do Giszowca, skąd popędziłem w stronę Ochojca czarnym szlakiem rowerowym. Po drodze zaczęło padać, ale - i tak nie miałem żadnego wyboru. Z Ochojca do Piotrowic prowadzi prawdziwie europejska droga rowerowa, biegnąca bokiem głównej drogi. Szkoda tylko, że polscy kierowcy nie dorośli do takich luksusów, i chcąc się włączyć do ruchu i wjechać na główną drogę zatrzymują się tuż przed nią - czyli na ścieżce rowerowej....
Z Piotrowic niebieską rowerową na Akademiki, stamtąd coraz już słabszy z braku wody (zabrałem tylko bidon 0.5l) w stronę domu. Na Kamionce słyszałem sygnał auta sprzedającego lody (Family Frost, tak to się chyba nazywało), ale niestety nie udało mi się go znaleźć.
Szkoda tylko, że nie wiem kiedy po raz kolejny uda mi się wyrwać na rower...

Zdjęcia robiłem do Nikiszowca, potem chmury i deszcz wymusiły pośpiech.








Mapka z trasy i trochę statystyk dostępne na Sportypalu

Co za pogoda, do tego moja droga Mać jak zwykle potrafi pocieszyć, ponoć po wybuchu wulkanu deszczowa aura potrafi trwać kilka lat (ale TV kłamie, więc jestem dobrej myśli).
Julka o 18.30 wykąpana, bunt 2latka na szczęście ją również męczy :)
O 19 wyjechałem z domu, Retą Śmiłowicką i Łączną do Mokrego, dalej przez Sośnią Górę do Bujakowa, a potem Chudów, Gliwice, Wrocław..... wróć. W Bujakowie złapałem gumę, na szczęście wożę ze sobą dętkę. Na nieszczęście pompkę pożyczyłem koledze :(
Na szczęście na Tatę mogę liczyć, więc zabrał mnie do domu (nie pierwszy, a i pewnie nie ostatni raz).
Jak wspaniale i lekko pędzi się na szosówce...

Kolejna próba wspólnego wyjazdu z Żor nad Jezioro Goczałkowickie, niestety - znów pogoda nie dopisała, Krystek zmiękł od deszczu. Dojeżdżając autem do Żor w mega ulewie byłem sceptyczny, ale w trakcie popijania pysznej kawki deszcz przestał padać. Kawka była na tyle pyszna, że zrobiło się późno, więc okroiliśmy wspólne plany do godzinnej przejażdżki. Marcin poprowadził mnie "swoją" trasą do Szoszowa, potem przez Las Baraniok nad Staw Gaganiec a potem nad Jezioro Śmieszek. Powrót ul. Wolności a następnie przez Rynek i ul. Osińską. Ogólnie - błoto i kałuże, 2 godziny czyściłem rower, ale było super.

Piękne plany na rowerowy wypad z kolegami do Strumienia i nad Jezioro Goczałkowickie zmył deszcz, ale roweromania jest silna...
Postanowiłem przetestować nieużywaną od kilku lat kolażówkę, oldschoolowy Giant Speeder z manetkami na ramie spisał się znakomicie. Kuboj, zwany również lemondką, odkręciłem i zostawiłem u bracika, ponieważ ewidentnie przeszkadzał mi w jeździe zajmując jedyną "płaską" część kierownicy, do tego na polskich dziurawych drogach czuję się niepewnie nie mając hamulca gdzieś pod ręką. Manetki też fajnie byłoby mieć "pod ręką", ale niestety koszt klamkomanetek i niezbędnego osprzętu to dobrych parę stów...
Wszystkie te mankamenty jednak giną marnie w porównaniu do lekkości, zwinności i szybkości z jaką się jeździ na szosówce, sama radość. Przypomniały mi się holenderskie czasy, gdzie ujeżdzałem właśnie ten rower, też bardzo często w deszczu...