Nie ma to jak wspólna rodzinna rowerowa niedziela. Wybraliśmy się dziś na święto czekolady na Zamek w Chudowie. Po drodze zrobiliśmy postój w Ogrodzie w Bujakowie, gdzie moja dziewczyny były po raz pierwszy. Julce podobało się wszystko - rybki, kurki, pawie i Maryjka. Wychodząc kupiliśmy sobie po kawałku bujakowskiego kołocza (4.5zł za kawałek, cenią się) i z wiatrem zjechaliśmy do Chudowa.
Na Zamku jestem częstym gościem, ale w niedzielę po południu na takiej rodzinnej imprezie dawno nie byłem - przytłoczył nas ogrom ludzi. Na szczęście znalazło się miejsce dla naszego kocyka, a Julka obżarta kanapeczkami z szynką i kołoczem fikała jak dziki dzik. O 17 poszedłem zobaczyć "deszcz słodyczy", deszcz się nieco opóźnił, jak się okazało był to moto-paralotniarz. Niestety jego udźwig to była jedna torba słodkości, a na dole czekało z pół tysiąca ludzi, więc niejeden maluch narzekał, że to raczej mżawka była niż deszcz.
Droga powrotna przez Borową Wieś i Starą Kuźnię, wyjeżdżając z Paniówek jakoś się pogubiłem dziwacznie, byłem pewien, że na skrzyżowaniu pojechaliśmy w Zabrską (by kawałek dalej skręcić w prawo), po chwili jednak zorientowałem się że jedziemy gliwicką, na szczęście w kierunku Borowej Wsi.
Bardzo przyjemnie spędzona niedziela, dzielnie poradziły sobie zarówno Julka w foteliku, jak i żonka, pod koniec gnała jak szalona :)


Rybki, fajne jak zawsze


Paw budził pewien lęk


Chwila oddechu


Chwila oddechu w wersji zabawowo-fikającej


Dziewczyny moje dwie


Balon aerodynamiczny

W miarę poprawy kondycji w roku rowerowym AD 2010 w mojej głowie zaczęła kiełkować myśl - zrobić stówkę. Wiem, są twardziele którzy robią 600km w 24h, jako tatuś z brzuszkiem do takich [niestety] nie należę. Z moim pomysłem podzieliłem się jakiś czas temu z Marcinem, który jest autorem dzisiejszej wycieczki, towarzyszyła nam koleżanka Iwona.
Jako tatusiowie mamy mocno ograniczony czas, zatem postanowiliśmy pojechać wcześnie, w moim przypadku pobudka o 5.15, o 6 rano byłem w Żorach, gdzie spotkałem się z towarzyszami. Marcin poczęstował mnie karminadlem i ruszyliśmy.
Do Karviny Marcin znał drogę więc jechaliśmy jak po sznurku (z małymi supełkami). Granicę przekraczaliśmy o 7.30, po drugiej stronie od razu zaskoczyły mnie świetnie znakowane szlaki rowerowe. Do Karviny jechaliśmy trasą 6097, na każdym znaku znajduje się nr trasy, do tego drogowskazy informujące gdzie szlak prowadzi i ile kilometrów do celu. W Karvinie rewelacyjne drogi rowerowe, nie oparłem się pokusie cyknięcia fotki ronda z osobnym pasem ruchu dla rowerzystów i oczywiście świetnie oznakowanym. Na rynku pamiątkowe fotki, drobna przekąska i dalej, najpierw cudnym parkiem Bozeny Nemcovej, później mostem nad Olzą.
Do Cieszyna droga prowadziła nas trasą nr 56 nad Jeziorem Terlicko, tutaj nieco niefortunnie je przegapiliśmy. To znaczy przejechaliśmy przez "zaporę", ale zamiast pojechać nad wodę pognaliśmy pod górę. Góra za to była nielekka, podjazd dał nam nieźle w kość, jak również kilka kolejnych podjazdów i zjazdów. Ostatecznie zatrzymaliśmy się na śniadanko na łące, prawdopodobnie była to "babi hora", czyli - Babia Góra :).
Do Czeskiego Cieszyna dzięki zdobytej wysokości zjechaliśmy niezłym tempem, przepędziliśmy przez czeską stronę i na popas zatrzymaliśmy się na rynku po polskiej stronie. Lodzik i kawka zregenerowały siły na tyle, że pełni animuszu pojechaliśmy szukać czerwonego szlaku rowerowego w stronę Zebrzydowic. No i tutaj niestety po raz pierwszy na usta cisnęły się słowa mocno nieobyczajne na "k", bo oznakowanie fatalne, trochę pobłądziliśmy, cudownym przypadkiem odnaleźliśmy znak czerwonego przy torach kolejowych na jakimś fabrycznym placu. Tutaj ostatnia fotka z wycieczki - niezwykły sposób upewnienia się, że rowerzyści przez tory przejdą a nie przejadą. Na szczęście podróżowaliśmy bez sakw ani przyczepek, więc przy odrobinie ekwilibrystyki udało się rowery przeciągnąć pod karuzelą.
Na szczęście miałem ze sobą Trekbuddego, bo poza tabliczką przy torach żadnego drogowskazu gdzie jechać nie było. Za to po chwili znaki pojawiły się często, np. na co drugim drzewie, ten luksus szybko jednak się skończył, jak i czerwony szlak. Peleton na tym odcinku prowadziłem ja, a że opiłem się kawką to z 10km jechaliśmy z prędkością bliższą 30 niż 25 km/h. W okolicach Kończyc jakieś ćwoki poprzekrzywiały drogowskazy, więc nieco nadłożyliśmy drogi, znowu pomocny był Trekbuddy. Dalej Marcin znał już drogę, więc do domu pędziliśmy jak po sznurku.
W Zebrzydowicach zrobiliśmy zakupy, ale sił i czasu już na pstrykanie nie starczyło. Na szczęście w tym terenie jest bardzo dobre oznakowanie dróg rowerowych, szkoda że nie wszędzie (np. w powiecie mikołowskim). W Pawłowicach wskoczyliśmy na Plessówkę, przejechaliśmy nad wiślanką i przez Baranowice dojechaliśmy do Żor.
Wielkie brawa dla Iwony która dzielnie dotrzymywała kroku na MTB, na początku było trochę ciężko ale jak się okazało dopompowanie opon sprawiło cuda. Marcin jako organizator spisał się świetnie, zwłaszcza ten karminadel, jako że następną "poważną" wycieczkę organizuję ja będę musiał się dobrze przygotować.
No i na zakończenie, kondycja dobra, mimo dużego jak na mnie dystansu fizycznie bez problemów, pod koniec ogólne zmęczenie - plecy, tyłek, ręce, ale nic co by było jakoś bardzo uciążliwe.

Zdjęcia - całkiem sporo - na Picasie


Ceska Republika


Rowerowe rondo w Karvinie


Karvina


Iwona walczy z podjazdem przy Jeziorze Terlicko


Kanapeczka z serem z widokami


Lodzik w Cieszynie


Karuzela, karuzela.....

Pokaż trasę GPS

Pobudka o 5:40, o 6:10 wyjazd. Trochę zmarudziłem, wczoraj wieczorem zdecydowałem, że pojadę szosówką, ale rano było pochmurno i dosyć ciemno, a szosówka jest golutka, nawet odblasków nie mam. Więc przełożyłem torebkę podsiodłową na Romecika i rura. Trasa standardowa, Retą Śmiłowicką przez Bujaków do Ornontowic, potem Gierałtowice, Przyszowice i do Zamku w Chudowie. Tam fotka, chałwa i dalej w drogę, powrót przez Chudów i Bujaków, miałem ochotę zmierzyć się z Sośnią Górą z obydwu stron. No i górki spoko, gorzej że cały czas wiał silny porywisty wiatr, głównie boczny, chwilami nie udawało się utrzymywać 20km/h za to np. między Gierałtowicami a Przyszowicami bez wysiłku 40km/h. Ogólnie jednak jest to męczące i zdecydowanie wolę jeździć jak tak nie wieje. Ale i tak avg jak na mnie bardzo wysokie.



Przy Zamku w Chudowie zaparkowałem pod ulami, na szczęście pustymi :)

Pokaż trasę GPS

Rano zabrałem Julię po odbiór paru rzeczy od Ciotki Dorotki mieszkającej na Akademikach. Po drodze masę atrakcji, takich jak koparki, owce, konie, pociąg. U celu atrakcja główna to rzeczona Ciotka, oraz plac zabaw. Później wybraliśmy się do Groty Lourdzkiej (do Maryjki) a następnie wykorzystując szampański humor córy pojechaliśmy na Przystań. Tam obowiązkowe lody oraz atrakcja dnia - rodzina łabędzi (brzydkie kaczątka z rodzicami). Do domu standardowo ale w odwrotnej kolejności, koniki, owce, koparki. Ciężko się pracuje nad oddechem kiedy trzeba z córą cały czas rozmawiać ;)


Grota Lourdzka w Panewnikach


Mam loda i go nie oddam


Dumanie nad dziwami natury

Po południu ostatni już wypad nad wodę. Nad wodą w upalną sobotę oczywiście tłoczno, ale i tak się dzieciarni podobało.


Brudna opona taty

Podsumowując rowerowy Browarek AAD 2010, super, udało mi się przejechać ponad 540 km, z czego trochę w towarzystwie, regularne jeżdżenie ewidentnie poprawia kondycję. Zwiedziłem spory kawałek okolicy, górki już mnie nie przerażają, moje dziewczyny lubią jeździć. Jest super, jest super...

Ostatnia wycieczka rowerowa miała być ukoronowaniem urlopu w Browarku. W ramach przygotowań znalazłem i wydrukowałem kilka tras rowerowych, jednak ze względu na długość lub odległość od naszego domku nie udało się nic objeździć. Postanowiłem to zmienić, wybrałem Trasę Rowerową nr III. Planowałem wyruszyć o świcie i spotkać się z rodzinką i Przyjaciółmi w Żarkach na słynnym targowisku (tutaj proszę link do strony Urzędu Miasta i Gminy Żarki, która jest fatalna i trzeba się sporo naklikać, żeby dowiedzieć się dlaczego ten targ taki słynny). Plany zostały pokrzyżowane przez pogodę, nad ranem burza, potem deszcz, o świcie mżawka. Ostatecznie wyruszyłem troszkę po 8 rano z myślą, że orientacyjne 70-parę kilometrów zrobię w około 3,5h. Jak się okazało, byłem w błędzie...
Trasa rowerowa nr III jest ewidentnie nastawiona na wspaniałe widoki, często jednak jest to okupione wyborem "mało optymalnej" drogi (np. ostry podjazd żeby zobaczyć kawałek dolinki, po czym zjazd fatalną ścieżką). Inne fragmenty są śliczne wymagają jednak znacznego wysiłku. Przykładem jest Dolina pod Damiakiem, między Mzurowem a Gorzkowem Starym. Po nocnej ulewie lessowa gleba była śliska, do tego masę kałuż z których jedną uwieczniłem na zdjęciu. Przepchałem rower nogami maszerując po skarpie, łańcucha i wózka nie było widać pod wodą. W takich warunkach od razu zaczęły parować okulary, więc je odwiesiłem na kierownicę. Jakiś czas później, ciągle walcząc z glinką wywinąłem orła więc dojazd do asfaltu był wybawieniem. Tylko że okulary go nie doczekały, gdzieś je zgubiłem, wróciłem kawałek ale niestety nie znalazłem.
Dalej trochę asfaltu, w Ludwinowie ciekawe domki - podłużne budynki z których połowa jest z drewna a druga z kamienia, niestety nie udało się cyknąć fotki bo przed każdym domkiem siedział jakiś dziadek. Potem koniec asfaltu, ścieżka polna, dziurawa i piaszczysta, potem las, w lesie Pustelnia w Czatachowej pod wezwaniem Ducha Świętego. Przed pustelnią ksiądz i zakonnik prowadzili płomienną dysputę teologiczną (o piekle), przez chwilkę się przysłuchiwałem ale czas naglił. Ruszyłem dalej kawałek dalej przegapić ostry skręt w prawo, wobec czego nie zwiedziłem ruin w Przewodziszowicach, za to szybko dotarłem do Sanktuarium Maryjnego w Leśniowie. Jadąc szybko w dół nieco się podirytowałem, bo jakiś pacan trąbił jak dziki, w końcu nie zmogłem i zatrzymałem się sprawdzić kto to. Okazało się, że to Ciocia Agnieszka na mnie trąbiła :). Spotkanie z żonką ucieszyło mnie bardzo, zwłaszcza że skończyła mi się woda. Równie bardzo ucieszyłem się, kiedy na terenie Sanktuarium odkryłem źródełko, gdzie bidon zatankowałem do pełna, wypiłem, zatankowałem. W czym dzielnie towarzyszyła mi Juleczka. Żonka była tak miła, że pożyczyła mi swoje okulary, co uratowało mnie zapewne przed ślepotą, temperatura powyżej 32 stopni i ostre słońce bez okularów to nie to co lubię.
Rozstałem się z towarzystwem i popędziłem zwiedzić Żarki, całkiem fajne, sporo zabytkowych mini-kamieniczek, zabytkowy zespół stodół na których odbywało się wielkie targowisko (można było kupić wszystko, warzywa owoce, jedzenie, meble, zboża oraz żywy inwentarz lub wielki latawiec). Troszkę pokręciłem i pojechałem dalej zgodnie z trasą, jednak szybko zrezygnowałem. W Żarkach o godzinie 12 na liczniku miałem niecałe 40km, których przejechanie zajeło mi prawie 3 godziny. Jadąc trasą zostało mi około 30km, co w tym tempie zajęło by zbyt dużo czasu. Wróciłem zatem do Żarek, wjechałem na Mirowski Gościniec i popędziłem do Mirowa.
Popędziłem to może zbyt dumne słowo, bowiem gościniec prowadzi polną drogą, miejscami kamienistą, miejscami piaszczystą, w którymś miejscu w lesie przez około 1.5 km pchałem...
Światełkiem w tunelu był sklepik w Zdowie, gdzie uraczono mnie lodem jagodowym oraz butlą coca-coli, co dało mi skrzydeł. Euforia została przerwana 50 metrów od mety, bo wywróciłem się na żwirowej drodze, co nawet z małą prędkością zbyt przyjemne nie jest.
Podsumowując wycieczkę, fajnie, ale wolę chyba sam planować. Piękne widoki okupiłem trzema wywrotkami, urwanym klipsem od telefonu i zgubionymi okularami.


Widok z Antolki, po lewej Zamek w Bobolicach po prawej Zamek w Mirowie


Kałuża


Pustelnia w Czatachowej


Drogowskazy do pustelni


Sanktuarium w Leśniowie


Kościół w Żarkach


Zabytkowe stodoły w Żarkach


Pokaż trasę GPS

Upał na wodą - rano rodzinnie, po południu z przyjaciółmi. Julia w szampańskim nastroju ma w zwyczaju poklepywanie tacinych 4 liter :)


Alternatywny środek lokomocji

Parę minut przed 19, w pięknym słońcu wyjechałem na szybką przejażdżkę. Postanowiłem porządzić w Irządzach, o których pierwsza wzmianka pochodzi z 977 roku, dla urozmaicenia pojechałem przez Browarek, fajny podjazd a potem zjazd kamienisto-polną drogą. W Wilkówie (od Wilków) bardzo dużo starych, zapuszczonych sadów sprawiających nieco przygnębiające wrażenie. W Irządzach dwa dworki z XVIII wieku, w jednym szkoła w drugim Urząd Gminy. Obok imponująca lipa drobnolistna o obwodzie 750 cm (nie mierzyłem, podaję za stroną Gminy Irządze), nieco dalej Kościół Św. Wacława.
Dalej przez Woźniki do drogi 794 a potem już klasycznie przez Sokolniki i Dzbice do domu.


Pomnik ofiar hitleryzmu w Browarku


Przydrożna kapliczka - ta z 1935 roku.


Dwór nr 1 w Irządzach


Dwór nr 2 w Irządzach


Kościół św. Wacława w Irządzach

Pokaż trasę GPS

Prognoza pogody na dziś była jednoznaczna - upał. Upał, jak wiadomo, najlepiej się spędza nad wodą. Wodę okoliczną mamy już nieźle rozpoznaną, postanowiliśmy zatem pojechać nieco dalej.
Do Siamoszyc w jedną stronę mamy nieco ponad 10km, więc w sam raz na rodzinny wypad, po spakowaniu bambetli ruszyliśmy w trasę. Jechałem już kilka razy tą drogą na rowerze ale w przeciwnym kierunku, i kojarzył mi się długi zjazd do Kroczyc, o czym poinformowałem współtowarzyszy. Jak się okazało, ekipa moje obawy skwitowała "pfi, też mi górka".
Na miejscu fajnie, aczkolwiek głęboki PRL przebija bezlitośnie. Nam to nie przeszkadzało, kocyk w cieniu sosenek i łagodne piaszczyste wejście do umiarkowanie ciepłej wody to wszystko czego dzieciom trzeba. Chociaż kawa z gruntem w plastikowym kubeczku to coś, o czym już dawno zapomniałem.
Na powrocie przerwa na obowiązkowe lody w Kroczycach i leśną drogą prosto do domu. Kolejny udany rowerowy dzionek :)

Julia zgodnie ze swoim zwyczajem około godziny 18.30 zażywa kąpieli, dziś żonka dała mi wolne więc popędziłem. Znajomi, którzy kładą Jasia znacznie później wybrali się autem do Morska, zatem cel mógł być tylko jeden...
Do wjazdu na czerwony szlak rowerowy, po 6km miałem avg prawie 25km/h. Później zaczęła się piaskowa masakra. Ostro pod górę w głębokim piachu, droga urozmaicona korzeniami drzew. Mimo tego wjazd na najwyższy punkt w okolicach Góry Zborów zniosłem nawet nieźle, na zjeździe rozdziewiczyłem mój dzwoneczek. Do Hotelu Ostaniec wracała duża grupa wspinaczy, a że zjazd stromy i kamienisto-piaszczysty, to uciekali jak króliki :). Po drugiej stronie drogi wyminąłem w niezłym tempie grupkę kilku rowerzystów i ciągle czerwonym rowerowym pojechałem do Morska. Podjazd jest niezły, ale i kondycja jak na mnie również, bo pchałem tylko kilkanaście metrów i to nie z powodu podjazdu a wielgachnej łachy głębokiego piachu.
W Morsku spotkałem znajomych, mały Jaś ucieszył się na widok wuja, ale nie było czasu na zwiedzanie, popędziłem dalej. Wybrałem powrót przez Włodowice, po drodze wyprzedziłem kolejnego rowerzystę, we Włodowicach fotka pod ruinami pałacu i dalej w drogę. Zaczęło się ściemniać więc skróciłem nieco wycieczkę, wróciłem przez Rzędkowice, gdzie jazdę umilał mi widok białych skałek, później przez Podlesice i ze stałą prędkością ponad 30km/h do domu.


Wjazd na czerwony szlak rowerowy, oraz kilka innych


Piach, piach, piach i korzenie


Ruiny Zamku w Morsku


Ruiny Pałacu we Włodowicach


Pałac we Włodowicach


Kościół Św. Bartłomieja we Włodowicach


Idealnie prosta droga między Kotowicami a Podlesicami oraz górująca nad nią Góra Zborów

Pokaż trasę GPS